Ella Vogelaar is niet meer onder ons. Ze heeft zelfmoord gepleegd en dat is triest. Ze leed al langer aan depressies, meldden de media.
Wie in Nederland aan Ella Vogelaar denkt, denkt vaak onmiddellijk aan dat filmpje waarin ze geïnterviewd wordt door Rutger van #GeenStijl
De vraag stond centraal of ze nu wel of geen spin-doctor had die haar mediatraining gaf en van haar een persoon moest maken die beter met de media kon omgaan. Vervolgens schoot ze ‘mediawise’ een bok ter grootte van een olifant.
Veel critici zeiden destijds dat dit de bewuste druppel was die de emmer deed overlopen en dat ze daarmee haar politieke einde inluidde.
Is het wel gepast, vragen veel mensen op de sociale media zich af om die bewuste beelden van het GeenStijl-interview nu te tonen? Want ze heeft toch ook goede dingen gedaan, zoals meer aandacht gevraagd voor achterstandswijken?
Die kritiek vind ik onterecht. Ben je journalist dan is het niet de taak om overleden publieke personen de hemel in te prijzen, maar om een gewogen en zo objectief mogelijk beeld te geven van een bekendheid die overlijdt. Dat noemen ze objectieve verslaggeving. Daar horen natuurlijk ook positieve zaken bij, zoals de aandacht die door haar toedoen is ontstaan voor de zogenaamde Vogelaarwijken.
Laat de journalistiek dus gewoon zijn werk doen. Over de doden niets dan goeds is een principe dat daar niet in past.
Over de auteur