Als je ruzie maakt met de media dan win je nooit de verkiezingen, zeg ik altijd tijdens mediatrainingen. Tenzij je Donald Trump heet. Ik kreeg die les lang geleden toen ik als jonge communicatiespecialist werkzaam was bij een chemische multinational. Mijn Amerikaanse baas zei me toen: ‘never ever have a pissing contest with a skunk’ (stinkdier), waarmee hij de media bedoelde. Waarna hij er fijntjes aan toevoegde: ‘…because the media always smell harder…’
Aangezien de Amerikaanse verkiezingen toch alleen maar over seksschandalen gaan en hoe mannen hun vrouwen behandelen, vroeg ik me af wat erger is? Een president, zoals Bill Clinton, die vanuit zijn positie als machtigste man van de wereld het aanlegde met een jonge en betrekkelijk weerloze stagiaire, Monica Lewinsky genaamd? Of een (kandidaat-)president die nogal behoorlijk grof gebekt uit de hoek kan komen? Want los van wat vage claims van vrouwen over handtastelijkheden zijn er tot nu toe geen concrete gevallen bekend als zou Trump net als Bill Clinton een stagiaire hebben misbruikt?
Beter vies praten dan vies doen
Puur rationeel gezien zullen de meesten onder u het gedrag van Bill Clinton verwerpelijker vinden. Donald Trump weet dat ook. Daarom voerde hij de voor de hand liggende verdediging aan dat je beter vies kunt praten dan vies kunt doen, duidend op de Lewinsky-affaire. Maar bij de media had hij het verbruid, dus die hadden daar geen oren naar. Trump was een seksist die niet veel op had met onafhankelijke vrouwen en gendergelijkheid. Zo joeg hij zowat de helft van het kiespotentieel tegen zich in het harnas. En sinds de donderpreek van Michele Obama lag Trump nagenoeg helemaal in de touwen.
Tijdens het laatste debat gaven de media hem een laatste uppercut. Dit naar aanleiding van zijn uitspraak dat hij de verkiezingsuitslag niet bij voorbaat zou accepteren. Massaal doken de media op deze uitspraak die erop neer kwam dat Trump kennelijk niet van plan was om bij verlies zich bij een democratisch gekozen meerderheid neer te leggen. Trump werd geframed als een anti-democraat. En zoiets is in de VS nog erger dan communist te zijn ten tijde van het hoogtepunt van de koude oorlog. Als hij echter in één lopende zin zou hebben gezegd dat hij natuurlijk de verkiezingsuitslag zou respecteren, tenzij hij aanwijzingen zou hebben dat er met de resultaten geknoeid zou zijn, dan had hij deze mediarel kunnen voorkomen.
Beter dan god
Trump is natuurlijk niet achterlijk, zoals vele media hun publiek willen doen geloven. Maar die laatste uppercut heeft hij wel over zich afgeroepen. Maar hoe komt dat nou dat hij zo blundert? Luistert hij niet naar zijn adviseurs? Zou hij het niet nodig vinden om zich te omringen met mensen die hem op dat terrein de nodige ondersteuning kunnen geven? Of maakt het allemaal deel uit van een uiterst slimme communicatiestrategie? Want in tegenstelling tot wat veel mensen denken, zijn de verkiezingen van 8 november nog geen gelopen race. Zeker als Hillary Clinton de aanhangers van Trump classificeert als een stelletje deplorables & losers. Nu heb ik niet de pretentie om beide presidentskandidaten de les te lezen, maar in zowat iedere mediatraining hoor je toch dat je vooral over je eigen sterke punten moet spreken en niet teveel moet kankeren op de tegenpartij. Want dat laatste is vaak contra-productief.